Ég hef margsinnis upplifað sjálfa mig sem drukknandi manneskju þegar ég lít yfir heimili mitt. Þar er Allt. Of. Mikið. Af. Dóti. Ég veit ekki hvar ég á að byrja þegar kemur að tiltekt og þrifum. Núna nýverið hef ég verið að fylgjast með þáttunum Consumed á Netflix, þar sem að heimsklassa safnarar (hoarders) fá aðstoð fagmanneskju til að taka til í lífi sínu, því hlutirnir í kringum okkur skipta öllu máli þegar kemur að orku og orkuleysi, hvíld og hvíldarleysi, hamingju og óhamingju. Hamingjan felst nefnilega alls ekki í því að eiga það besta og mesta. Þvert á móti. Því minna dót sem við eigum, þeim mun meira pláss…
-
-
“Bara” barnabækur
Í ljósi „Birgittu-umræðunnar“. Sem ég hef enga þörf að ræða. Heldur athugasemd sem birtist oftar en einu sinni og oftar en tvisvar í þeirri umræðu. Bara Astrid Lindgren. Bara H.C. Andersen. Bara A.A. Milne. Bara Kristín Helga. Bara Ævar Þór. Bara Gunnar Helga. Bara ég. Þetta fólk skrifaði BARA barnabækur. Ég hef margoft heyrt, og meira að segja margoft verið sek um, að segja orðið „Bara“ á undan orðinu „barnabækur“. Aldrei hef ég heyrt nokkurn mann segja að Yrsu bækurnar séu BARA spennubækur, eða að Arnaldur Indriða skrifi BARA glæpasögur. Barnabókmenntir eru verulega vanmetnar, og barnamenning yfir höfuð. Ég held að fólk átti sig ekki á raungildi vel skrifaðra barnabóka…
-
Ég skammast mín
Ísland er snobbland. Ekkert leyndarmál. Ekkert að því. Þýðir í raun bara að við erum metnaðarfull og stefnum hátt í lífinu. En það er erfitt að búa á Snobblandi þegar þú hefur ekki fetað beinu brautina frá A til Ö. Tekið hlutina í „réttri röð“. Sú röð væri sem sagt: Háskólamenntun, húskaup, barneignir. En mjög mörg okkar dembdum okkur í barneignirnar fyrst, svo að það er ekki hlaupið að því að kaupa hús og eins og í mínu tilfelli, nánast ómögulegt að velja háskólanám sem hentar, því með börn er ekki hægt að prófa eina önn í þessu og aðra í hinu. Finnst mér um mig. Ef það er ekki…
-
Áttu þau með sama manninum?
Í samræðum í dag eru fastir „ísbrjótar“ við hvert tilefni. Þú kynnir kærastann þinn og færð spurninguna „Hvað hafið þið verið lengi saman?“. Þú klínir óléttubumbu framan í gamlan skólafélaga og þarft þá að svara „Hversu langt ertu komin?“ Ef þú lendir í samræðum um húsnæði þá spyrð þú eða færð spurninguna „Áttu eða ertu að leigja?“. Þetta eru eðlilegar spurningar til þess að byrja samræður, lengja þær eða sýna áhuga. Allt gott og gilt. Það er ekki endalaust hægt að túlka veðrið fyrir öllum. En suma ísbrjóta má alveg bræða úr sögunni. Til dæmis þann sem fylgir óhikað með þegar þú segir aðila að þú eigir tvö eða fleiri…
-
Barnabókaflóð í Norræna húsinu
Ég reyni mitt besta til að gera sem mest með börnunum mínum, svona á meðan þau nenna mér ennþá. Við eigum auðvitað nóg af kósý dögum heima en þegar við rífum okkur úr náttfötunum og leggjum í hann þá finnst mér ofboðslega gaman að gera „öðruvísi“ hluti, en ekki sömu rútínuna hverja helgi; sund, bíó, ísbíltúr, heimsókn til ömmu og afa. Síðasta sunnudag fór ég með yngri börnin tvö og eitt auka á virkilega skemmtilega sýningu sem skipulögð er af rithöfundinum Kristínu Rögnu Gunnarsdóttur. Barnabókaflóðið í Norræna húsinu. Það er ekkert leyndarmál að ég er mikill unnandi barnabóka. Það heillar mig svo að barnabækur þurfi ekki að spila eftir ákveðnum…
-
Að koma kvíðabarni í skólann
Af því að það er að byrja ný vika .. Það er ekkert grín að kljást við kvíða. Við fullorðna fólkið sem drögum þennan púka eftir okkur vitum vel hversu þrúgandi og vondur hann getur verið við okkur. Við eigum daga þar sem við getum ekki hugsað okkur að svara símanum þegar hann hringir, viljum helst fela okkur undir sæng allan daginn og tilhugsunin um að þurfa að takast á við óvæntar uppákomur dagsins verður stundum yfirþyrmandi. Hversu erfitt er þetta þá fyrir börnin okkar? Þau skilja ekki hvað er að gerast innra með þeim, kunna ekki að skilgreina það fyrir okkur foreldrunum sem viljum svo innilega hjálpa þeim. Sonur…
-
Þriðja og síðasta kynningarbloggið í bili
Þriðji nýji bloggarinn á amare.is mættur til leiks ! Ég veit ekki hvort ég ætti að segja ykkur hversu lengi ég var að byrja á þessum kynningarpósti. Ætti að vera auðveldasta bloggið, segja frá grunnatriðum um sjálfa mig, en grauturinn verður þykkari þegar ég þarf að hljóma áhugaverð og skemmtileg, svo þið nennið nú örugglega að fylgjast með komandi framtíð. Af hverju er svona auðvelt að draga okkur sjálfar niður, og erfitt að upphefja okkur? Sit hérna með krepptar tær með áhyggjur af því að mitt daglega líf sé svo ómerkilegt, að ég eigi ekkert erindi sem bloggari. Well, screw that. Hér er ég. Ég heiti Katrín Ósk Jóhannsdóttir…
